Choroby po zdjęciach nie widać. Wielu zapewne zazdrościłoby jej urody - ale w środku potworna bestia jaką jest zanik mięśni odbiera jej to co najważniejsze - sprawność i samodzielność. Jej dramatyczny apel to prośba o pomoc w uzbieraniu środków na przeszczep komórek macierzystych w Łodzi, który pozwoli uratować i odbudować wyniszczone chorobą mięśnie. Termin zabiegu już raz był wyznaczony... niestety samodzielnie nie była wstanie na czas uzbierać wymaganej kwoty. Kolejny termin zbliża się wielkimi krokami - mamy 2 tygodnie, aby wspólnymi siłami uzbierać 18 tysięcy złotych.

Od kiedy skończyłam 12 lat, mój dziadek zauważył, że jest ze mną coś nie tak... Zaczęłam chodzić na palcach. Zapewne zapytasz: dlaczego? - nie wiem, nie pamiętam. Być może już wtedy stawianie kolejnych, samodzielnych kroków było dla mnie trudnością. Trafiłam do szpitala i tam padła diagnoza, której najbardziej się obawiałam - dystrofia mięśniowa typu obręczowo-kończynowa, potocznie zwana zanikiem mięśni. Schorzenie było mi dobrze znane. Od lat zmaga się z nią moja babcia - nie chodzi, porusza się na wózku i jest całkowicie zależna od bliskich, nawet w najprostszych czynnościach - pisze o sobie Karolina Cyga z Lubina.

Z przerażeniem, gdzieś na końcu swojej drogi widzę wózek, który małymi krokami zbliża się do mnie i chce raz na zawsze odebrać mi samodzielność. U mojej babci pierwsze objawy pojawiły się w wieku 30 lat... po 10 latach zmagań choroba wygrała i babcia bezpowrotnie usiadła na wózek... U mnie choroba pojawiła się w wieku 12 lat, co oznacza, że w ciągu 3 lat sprawność mogę utracić na zawsze. Boję się, że pewnego dnia nie podniosę się z łóżka.

W maju pisałam maturę. Niestety, wyjazd na studia w moim przypadku jest niemożliwy. Bez wsparcia nie potrafię nawet wyjść z domu. Resztkami sił próbuję samodzielnie chodzić... choć słowo "chodzić" to dużo powiedziane... Na płaskim obuwiu utrzymanie równowagi ze względu na 7-centymetrowe przykurcze jest niemożliwe. Niestety, coraz częściej zdarza się, że tracę równowagę. W ostatnim tygodniu przewróciłam się 10-krotnie... Koturny to jedyny sposób na wyjście z domu. Wysokie buty, młoda dziewczyna „Gdyby kózka nie skakała..." - niejednokrotnie słyszę. A ja leżę na przejściu dla pieszych i ryczę... Samodzielnie nie potrafię się podnieść... Czekam, aż ktoś mi pomoże. Ludzie nie rozumieją, uśmiechają się, przygadują...

A ja, bezradnie leżąc, czekam i błagam o pomoc. Pragnę być samodzielna...Ostatnią deską ratunku, którą zaproponował mi lekarz prowadzący, jest przeszczep komórek macierzystych w Łodzi. Termin zabiegu już raz był wyznaczony... Niestety, nie udało mi się na czas uzbierać potrzebnej kwoty. Terapia, choć kosztowna, już 2 osoby uchroniła przed kalectwem...

Wiem, że to będzie początek mojej walki. Przede mną jeszcze długa droga, ciężka rehabilitacja i kilka planowanych zabiegów... Jednak jest nadzieja. Moja droga znalazła rozwidlenie, na którego jednym końcu widnieje sprawność. Sama bez Twojej pomocy nie dam rady. Właśnie Ty możesz przyczynić się do tego, że widmo wózka inwalidzkiego i brak samodzielności oddali się raz na zawsze, a moje łzy cierpienia będą tylko wspomnieniem. Dlatego błagam wszystkich ludzi o dobrym sercu o pomoc w walce z chorobą, która odebrała mi już zbyt wiele...

Napisz komentarz!