Wszyscy czuliśmy to samo przychodząc do Poradni. Wydawało nam się, że jesteśmy zbyt młodzi, aby być alkoholikami.

Niektórzy z nas nie pili zbyt długo lub nie pili mocnych trun-ków, inni nie upijali się, czy też nie mieli urwanych filmów. Wkrótce dowiedzieliśmy się, że nie ma znaczenia fakt, jak dużo pijesz, czy w jakim jesteś wieku - znaczenie ma tylko to, jak alkohol wpływa na ciebie. Ty sam ocenisz najlepiej, czy masz problem czy nie. Ty sam w głębi wiesz, czy czujesz się samotny, winny, zawstydzony oraz czy alkohol namieszał w twoim życiu. Pytania na końcu artykułu mogą ci pomóc w samoocenie.

Każdy z nas czul się dziwnie idąc do Poradni, tam po raz pierwszy znaleźliśmy prawdziwą wolność. Wyrwaliśmy się z mrocznego więzienia alkoholicznego picia, zasklepiającego się wokół nas. teraz jesteśmy wolni i zdolni do odkrywania kim jesteśmy, kim mamy nadzieję się stać, a kim zdawaliśmy się być.

Robert lat 16 - alkoholik

Nie mając dwunastu lat byłem najlepszym dzieckiem w mieście - dobry w szkole i „miły chłopak", mówiono w sąsiedztwie. W wieku lat trzynastu odkryłem piwo. Picie i palenie pomagało mi czuć luz i „branie udziału". Czułem się akceptowany przez siebie i inne dzieciaki. Stwierdziłem, że jest to rozwiązanie na moje poczucie samotności. Picie było zabawne. Nieła-two było zdobyć „co nieco". Liczyłem głównie na to, że zakupu dokona któryś ze starszych braci moich kumpli. Chłopaki te były moimi bohaterami - niewzruszeni, szefowie, nietykalni oraz na bani kiedykolwiek chcieli. Taki właśnie chciałem być. To zabawne jak prędko zmieniłem zdanie.

Kiedy miałem dwanaście lat myślałem, że kiedy dorosnę będę gliną lub nauczycielem. Rok później moim marzeniem było móc kupić tak dużo piwa, jak dużo będę chciał. Ot wszystko. Gdy zacząłem miewać kaca i dygot każdego ranka po piciu, to zaczęły się kłopoty w szkole. Nie mogłem nawet zapisać pracy domowej. Rodzice obwiniali innego chłopca za moje nędzne postępy w nauce. Postawili mi długą listę rzeczy, których nie wolno mi było robić. Ostatecznie uciekłem z domu.

Wierzyłem, że mogę liczyć na kumpli, a okazało się że nie mogłem. Nie mogłem również liczyć na siebie samego, ale wówczas jeszcze tego nie wiedziałem. Spałem w różnych miejscach, podkradałem każdego dnia tyle, by utrzymać się na gazie. Wierzcie mi, w miejscach gdzie kupowałem piwo, nikt nie zważał czy mam trzy lata czy trzydzieści. Miałem wielkie plany, chciałem mieć także dziewczynę. Te wielkie mrzonki wzięły w łeb, kiedy złapali mnie w skradzionym samochodzie. W jednej chwili zmieniłem swój pogląd na temat pozostawania z rodzicami. Mojemu ojcu udało się przekonać władze, by mnie wypuszczono i wróciłem do domu. Rodzina pilnowała mnie nieprzerwanie, przestałem pić i nie wiedziałem dlaczego jestem wciąż wylękniony.

Wróciłem do szkoły. Zaprzyjaźniłem się z chłopakiem, któremu rodzice pozwalali za dużo. Bez drinka czułem się do niczego. Wypiłem, pomogło, tańczyłem, śmiałem się, umówiłem się z dziewczyna. Moi rodzice byli tak zadowoleni, że mam nowych znajomych, że nie zauważyli że wróciłem do picia. Po kilku miesiącach piłem dużo i znów miałem kłopoty. Rodzice zaprowadzili mnie do zaprzyjaźnionego lekarza, on skierował mnie do Poradni.

Wszedłem w program terapii i uczestniczyłem w mitingach AA. Ze zdziwieniem słuchałem tych ludzi, dużo starszych ode mnie. Coś ważnego zaszło w moim wnętrzu. Po raz pierwszy pomyślałem, że może gdybym nie pił, to skończyłbym szkołę. Na mitingu AA byłem oszołomiony, byli tam faceci których zawsze się bałem, były tam również dziewczyny, czułem że były tu wszystkie grupy, do których nigdy nie mogłem się dostać. Wszyscy byli w jednym pokoju. Każdy pasował do drugiego. Każdy był dostosowany. Czułem po raz pierwszy w życiu, że ci ludzie chcą abym był z nimi. Oni nie próbowali się mnie pozbyć. Jeden z nich powiedział „Wiem jak się czujesz". Nie mogłem uwierzyć, aby ktoś wiedział jak ja się czuję. Obywanie się bez pierwszego kieliszka na ten jeden, dzisiejszy dzień, było o niebo łatwiejsze od nauki - jak żyć.

Mam kilku wspaniałych przyjaciół, włączając w to moich rodziców. W szkole idzie mi dobrze, ale czasami bywa ciężko, bo mam mnóstwo zaległości. Ale robię co do mnie należy najlepiej jak potrafię - każdego dnia. Próbuję nie stać się zbyt zniechęconym, gdy sprawy nie idą tak, jakbym się tego spodziewał.

„Policz sam"
1.Czy miałeś nieobecności w szkole - z powodu picia ? - tak, nie.
2.Czy piłeś by pokonać nieśmiałość i podnieść się na duchu ? - tak, nie.
3.Czy piłeś by uciec od szkolnych lub domowych kłopotów ? - tak, nie.
4.Czy picie wpłynęło na opinię o tobie ? - tak, nie.
5.Czy denerwujesz się, jeśli ktoś mówi, że za dużo pijesz ? - tak, nie.
6.Czy musiałeś napić się aby wyjść na ważne spotkanie ? - tak, nie.
7.Czy kiedykolwiek miałeś finansowe kłopoty z powodu kupowania alkoholu ? - tak, nie.
8.Czy tracisz przyjaciół od kiedy zacząłeś pić ? - tak, nie.
9.Czy kręcisz się teraz w miejscach, gdzie łatwo jest dostać coś do picia ? - tak, nie.
10.Czy twoi przyjaciele piją mniej niż ty ? - tak, nie.
11.Czy pijesz dopóki jest cos w butelce ? - tak, nie.
12.Czy kiedykolwiek urwał ci się film ? - tak, nie.
13.Czy picie spowodowało kiedykolwiek, że trafiłeś do szpitala lub aresztu ? - tak, nie.
14.Czy denerwujesz się na lekcjach po wypiciu ? - tak, nie.
15.Czy myślisz że masz problemy z alkoholem ? - tak, nie.

Jeśli choć na jedno pytanie odpowiedziałeś tak, wiesz że musisz szukać po-mocy.

Na podstawie artykułu Jana Lewandowskiego
Kierownika Poradni Uzależnień

Napisz komentarz!