„Grzegorza Ćwiertniewicza, autora książki „Krystyna Sienkiewicz. Różowe zjawisko”,  wspomnienie o Krystynie Sienkiewicz z okazji osiemdziesiątych urodzin”. O wielkiej gwieździe polskiej estrady…

Miniona sobota była świętem milionów Polaków. I to wcale nie dlatego, że na dzień ten przypadły mocno skomercjalizowane walentynki. Powód był bardziej dostojny i bardziej sentymentalny. Krystyna Sienkiewicz obchodziła osiemdziesiąte urodziny.

Choć aktorka woli nie pamiętać niektórych dat, a przynajmniej o nich nie mówić, przez 14 lutego nie udało jej się w tym roku przejść obojętnie. Gdyby nawet chciała zapomnieć o jubileuszu, nie pozwoliliby na to wielbiciele jej talentu, przesyłający życzenia ze wszech stron, a także przyjaciele, rozgrzewający w tym pięknym dniu telefon artystki do czerwoności. Nie pozwoliłaby na to również minister kultury i nie pozwoliłby ulubiony polityk Krystyny – Włodzimierz Cimoszewicz, pamiętający chyba od zawsze o każdym ważnym dla niej święcie.

Miniony weekend należał do Krystyny Sienkiewicz, a przynajmniej należeć powinien. I nie myślę tu wcale o urodzinowych pielgrzymkach i darach, ale o publicznym upamiętnieniu tej zacnej rocznicy, które, w mojej opinii, dokonało się społecznie tylko połowicznie. Stało się to wbrew oczekiwaniom miłośników aktorstwa jubilatki, którzy spodziewali się, że w tym szczególnym dniu będą mogli zobaczyć choć jeden film lub przynajmniej jeden spektakl z jej udziałem, a już na pewno obejrzeć kilka programów biograficznych i wysłuchać kilku audycji o tym samym charakterze. Podejrzewam, że właśnie tego pragną entuzjaści każdego artysty, który w danym dniu obchodzi swoje urodziny. Tak się złożyło, że okrągły jubileusz Krystyny Sienkiewicz zbiegł się z okrągłym jubileuszem Danuty Szaflarskiej. Obie aktorki zasłużyły się dla polskiej kultury i obie na trwałe zapisały się w świadomości Polaków. Obie zyskały rzesze amatorów różnego od siebie, ale jakże pięknego, aktorstwa. Zaryzykuję odważnie stwierdzenie, że więcej naszych rodaków kojarzy Sienkiewicz niż Szaflarską (już czuję na plecach baty), a tymczasem to ta druga nie opuszcza gmachów radia i telewizji. Nie mam o to pretensji. Uważam jednak, że powinna być zachowana jakaś równowaga. To nie dwudziestoletnia różnica wieku winna stanowić wyznacznik zainteresowania mediów, bo kierowanie się tym kryterium może spowodować, że wielu znakomitych polskich aktorów nie zdąży wystąpić w dniu swojego jubileuszu w telewizji, gdyż najzwyczajniej w świecie większość z nich nie dożyje stu lat.

O osiemdziesiątych urodzinach Krystyny Sienkiewicz i jej sześćdziesięcioleciu pracy artystycznej nie zapomniała Telewizja Polska. Za sprawą dwóch wspaniałych, niezwykle profesjonalnych, redaktorek TVP Sport – Renaty Bieleckiej i Sylwii Michałowskiej – powstały dwa reportaże z udziałem jubilatki : „Pełnosprawni” i „Jak to jest z tym życiem?”. Pierwszy wyemitowany został już 10 lutego w TVP Sport, a drugi – w TVP 1 – w dniu urodzin Krystyny i ku uciesze wielu, powtarzany jest przez TVP Polonia. 13 lutego była aktorka gościem Macieja Kurzajewskiego w programie „Jedynki” – „Świat się kręci”. Wywołała internetową burzę wypowiedzią o przemocy domowej, której doświadcza od mieszkających wraz z nią „czworonogów”, ale to już nie pierwszy raz chłoporobotnik nie zrozumiał inteligentnego dowcipu Krystyny Sienkiewicz. Dementuję! Aktorka nie pojawiła się na wizji, by dyskutować o Konwencji o przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet (zwalczanej przez same zainteresowane), ale by dać nadzieję tym, którzy znaleźli się w podobnej do niej sytuacji i zapowiedzieć rychły powrót na scenę…

Wydaje mi się, że za powierzchowność wiedzy o Krystynie Sienkiewicz odpowiedzialni są dziennikarze, którzy w swoich artykułach i wywiadach ograniczali się do ogólnodostępnych, często przekłamanych materiałów, rzadko przez nich weryfikowanych. Błędy i zaniedbania faktograficzne, z którymi zetknąłem się dotychczas, czynią większość tekstów bezwartościowymi. Trzeba pamiętać, że Krystyna Sienkiewicz, wbrew powszechnemu przekonaniu, nie jest jedynie aktorką kabaretową. To prawda, ukochała estradę i uważa ją za swój żywioł, ale pojawiała się na niej i nadal pojawia między graniem w filmach, do których zaczęto zapraszać ją już w 1955 roku i graniem (nieprzerwanie od 1958 roku) w spektaklach teatralnych. Jej dorobek artystyczny jest nie lada gratką przede wszystkim dla badaczy teatru. Co ważne, Krystyna Sienkiewicz reprezentuje niezbadany i trudny do zdefiniowania rodzaj aktorstwa jakim jest komedianctwo liryczne, bliskie Charlesowi Chaplinowi, błędnie klasyfikowane jako stricte komediowe. To czyni ją aktorką wyjątkową, unikatową i powoduje, że od ponad pół wieku tworzy historię teatru polskiego. Z ogromną pasją dociekam, na czym polega jej fenomen. I chyba mi się to udaje. Filozofka, myślicielka, „doktor dusz”. Jej Wybitność Krystyna Sienkiewicz!

Kilka słów o autorze:

Grzegorz Ćwiertniewicz jest doktorem nauk humanistycznych, polonistą, wykładowcą akademickim, pedagogiem, dyrektorem Technikum nr 15 im. Marii Skłodowskiej-Curie we Wrocławiu, publicystą, a także autorem wydanej pod koniec 2015 roku biografii Krystyny Sienkiewicz – „Krystyna Sienkiewicz. Różowe zjawisko”. Publikuje w „Polonistyce”, „Teatrze”, „Dyrektorze Szkoły”, „Kwartalniku Edukacyjnym” i „Edukacji i Dialogu”. Współpracował jako recenzent z Nową Siłą Krytyczną Instytutu Teatralnego im. Z. Raszewskiego w Warszawie, wortalami: „Dziennik Teatralny” i „Teatr dla Was”, a także serwisem Tomasza Lisa – „natemat.pl”. Poza pisaniem recenzji zajmuje się również przeprowadzaniem wywiadów z aktorami, reżyserami i innymi osobami, dla których sztuka ma ponadprzeciętne znaczenie. W portalu  elubin.pl, komentuje polską, i nie tylko, szeroko pojętą edukacyjną, kulturalną i społeczną rzeczywistość.

Napisz komentarz!