Pisałem już o dworcu PKP w Lubinie będącego dziś na ulicy Odrodzenia, a dawniej na Bahnhofstrasse (ulicy Kolejowej).

Szum jaki był wokół dworca (poprzedni artykuł o historii dworca ma już ponad rok!) dał wiele do myślenia. Zaczęliśmy się zastanawiać nad estetyką naszego miasta.

Sam pomysł Prezydenta Lubina o wyburzeniu dziś szpetnego, co do tego nie ma dwóch zdań, budynku dworca PKP, rozpętał burzę. Ludzie oburzyli się i zatroskali o ginące zabytki Lubina. Takie przykłady można niestety mnożyć- choćby budynki dawnej Cesarskiej Poczty Konnej , rozsypująca się w pył średniowieczna baszta „bluszczowa” w parku Kopernika, strasząca ponurą bryłą z pustymi oczodołami okien dawna fabryka DEFiLu, sypią się w pył zabytkowe kamienice przy ul. I Maja, „Dziura” w Rynku niechlubnie wygrywa plebiscyt na najpiękniejszy dolnośląski Rynek. Przykre.

Ale, ale nie popadając w skrajny pesymizm zauważmy wielkie, pozytywne zmiany w naszym mieście i okolicy. Fakt, prywatnym sumptem – ale jednak, dawny blask odzyskał „pałacyk na DEFiLu”, w niedalekim Chróstniku również prywatny inwestor z niebywałych ruin podnosi pałac rodu Brzuchaczy, cieszy remont Kościoła MB Częstochowskiej, można pójść na kawę do dawnej siedziby Straż Pożarnej (dziś La Cafe), dawna siedziba Irwingianów, dziś mieszcząca wiernych Prawosławia, jest zarządzana wzorowo.

Wróćmy jednak do Dworca PKP.
Przypomnę wam jeszcze jeden fakt z historii dworca. W roku 1945 budynek wcale, ale to wcale nie ucierpiał (!), walki jakie trwały w Lubinie, skoncentrowały się raczej w centrum i rzeczywiście najstarsza część miasta- lubiński Rynek został mocno zniszczony. Zobaczcie na zdjęcie jak po wojnie wyglądała pierzeja południowa Rynku.

Dworzec przetrwał. To nasi wybawcy- wojska radzieckie, nie wiedząc jak długo będą tutaj stacjonować, „w trosce” o własne bezpieczeństwo, szabrując i niszcząc wszystko podpaliły Dworzec PKP, a także Starostwo, Sąd, Pocztę, Pałac Wirtembergów i wiele innych.

Dopiero odkrycie miedzi spowodowało, że dworzec który znów zaczął „być potrzebny” odremontowano, zmieniając nazwę z „Lubin Legnicki” na „Lubin Górniczy”.

Co to ma do estetyki? Otóż trudno wyobrazić sobie najbardziej dziś reprezentacyjną (świeżo wyremontowaną ) ulicę Odrodzenia bez szczytowego, wieńczącego jej koniec budynku Dworca PKP. Ma być podobno centrum przesiadkowe ( czyli wiata, krzesełka i już?). Skoro tak, to dlaczego nie remontować dworca, skoro chcą tego mieszkańcy. Przecież można zrobić z tego perełkę, już nie takie ruiny remontowano! I w prawie 150-letnim dworcu zrobić nie tylko centrum przesiadkowe, ale i może jakąś małą galerię, z wykorzystaniem tej fascynującej, przyznacie sami, historii.

Jak patrzę na zdjęcia przedwojennej Bahnhofstasse, mój wzrok przykuwa Dworzec, dziwnie wyglądałaby ulica prowadząca do torów, bez klasycznego zakończenia. Zdjęcia to pokazują dobitnie:

Głosy sprzeciwu mówią- szpeci nasze miasto. A może Dworzec nie miał po prostu szczęścia, a nowe władze chcą dokończyć dzieło Radzieckich czerwonoarmistów? Hmm, jest co kontynuować i jest się na kim wzorować.

Na koniec jeszcze jedna ciekawa, ale jakże znamienna historia. Tutaj bohaterem jest sąsiednia Rudna. Tam o dziwo robią zupełnie odwrotnie. Choć historia pozbawiła miasteczko Ratusza i Dworca, Rajcy miejscy oba budynki pieczołowicie ODBUDOWALI(!) w ich dawnym przedwojennym kształcie. Czyli gdzie indziej można… BRAWO.

M.O.

Zdjęcia Bahnhofstrasse pochodzą z portalu:
www.lueben-damals.de
lubin.naszemiasto.pl/foto. Jarosław Lizak
Rudna: zdjęcia autora

Napisz komentarz!