Dąbrowa to dosyć popularna nazwa miejscowości w Polsce. W okolicach Lubina mamy aż cztery wsie o takiej nazwie. Jedna Dąbrowa leży w gminie Polkowice, pomiędzy Tarnówkiem a Pieszkowicami. Trzy inne leżą na wschód od Lubina, przy bocznej drodze, pomiędzy Ustroniem a Turowem. Najbliżej Ustronia jest Dąbrowa Górna, która jest przedmiotem dzisiejszego naszego zainteresowani, kilometr od niej jest Dąbrowa Środkowa, a następnie Dąbrowa Dolna. Dąbrowa Górna należy do Gminy Lubin (wiejskiej), a Środkowa i Dolna do gminy Ścinawa.

DĄBROWA GÓRNA

HISTORIA
Wieś położona przy drodze ze Składowic, przez Ustronie do Siedlec. Lokowana była prawdopodobnie za czasów panowania księcia ścinawskiego Przemka pod koniec XIII w. Pierwotna nazwa Dobrava wskazuje na jej topograficzne pochodzenie od lasu dębowego – dąbrowy. W dokumencie z 1315 roku została odnotowana jako Dambrow, a w 1580 roku – Dobrawa. Niewiele wiadomo o jej najdawniejszych dziejach. Przed II wojną światową miejscowe dobra rycerskie wraz z majątkiem należały do hrabiny von Wallwitz.

ZABYTKI
We wsi zachowały się dwa obiekty godne uwagi: kościół filialny p.w. św. Józefa Oblubieńca NMP oraz drewniana dzwonnica z końca XIX w.

KOŚCIÓŁ FILIALNY P.W. ŚW. JÓZEFA OBLUBIEŃCA NMP (wcześniej kaplica p.w. św. Jana).
Kamień węgielny pod budowę kaplicy pw. św. Jana położono w dniu 30 marca 1884 roku, a już 7 listopada tegoż roku nastąpiło jej uroczyste poświęcenie. Obiekt wzniesiono obok wiejskiego cmentarza, który założono jeszcze w 1860 roku i od początku świątynia miała spełniać funkcję kaplicy cmentarnej. W rzeczywistości oprócz nabożeństw pogrzebowych w kaplicy odbywały się także regularne nabożeństwa, które raz w miesiącu odprawiał dojeżdżający ze Ścinawy pastor. Obecnie jest to neogotycka budowla zorientowana, wzniesiona na rzucie prostokątnym, jednonawowa z wydzielonym, węższym i pięciobocznie zamkniętym prezbiterium. Kościół murowany jest z cegły klinkierowej, wzmocniony licznymi przyporami. Otwory okienne, podobnie jak główny portal wejściowy są o wykroju ostrołukowym. Korpus kościółka w części nawowej przykryty jest stromym, dwupołaciowym dachem ceramicznym, zaś prezbiterium – pięciopołaciowym. W dosyć skromnym wnętrzu świątyni zachował się malowany drewniany strop bogato zdobiony motywami roślinnymi oraz skromny ołtarz pochodzący prawdopodobnie z okresu budowy. Obok kościoła znajduje się drewniana dzwonnica z 1888 roku. Drewnianą konstrukcję budowli wzniesiono na ceglanej podmurówce o rzucie kwadratu. Całość jest oszalowana deskami. Mocno zwężająca się ku górze bryła zwieńczona jest dwupołaciowym daszkiem krytym gontem. Otwory okienne i drzwi wejściowe są o wykroju prostokątnym. Wewnątrz znajduje się stalowy dzwon pochodzący z czasu budowy obiektu.

Henryk Rusewicz
Polecam też strony:
www.ziemialubinska.pl

Napisz komentarz!