Uroczystość ku czci ppłk. Ludwika Marszałka ps. „Zbroja” w 110. rocznicę urodzin i  74. rocznicę wydania na niego wyroku śmierci.

Grób ppłk. Ludwika Marszałka ps. „Zbroja”, Patrona 16 Dolnośląskiej Brygady Obrony Terytorialnej, został uhonorowany insygnium „Ojczyzna Swemu Obrońcy” w ramach projektu „OCALAMY”. Podniosła ceremonia odbyła się we wtorek 9 sierpnia przed południem na cmentarzu parafialnym oo. Pijarów w Jeleniej Górze- Cieplicach.

– Nasz Patron jest modelowym przykładem postaci, którą powinno się koniecznie objąć projektem „OCALAMY” – mówił do zgromadzonych płk Artur Barański, dowódca 16 Dolnośląskiej Brygady Obrony Terytorialnej. – Ten 36-letni mężczyzna, żołnierz, oficer Wojska Polskiego zginął tylko dlatego, że pragnął żyć w wolnej Ojczyźnie. Ale ważne są też następstwa jego śmierci. Proszę sobie wyobrazić, co czuła jego żona, która po otrzymaniu wiadomości o śmierci męża, przyszła do jego oprawców i nie mogła się od nich dowiedzieć, gdzie zostały złożone zwłoki męża. Jak się dowiedziałem od pana Krzysztofa, syna Ludwika Marszałka, oprawcy chcieli na zawsze ukryć ciało swojej ofiary – mówił.

Do 1977 roku grób Ludwika Marszałka nie mógł być normalnie odwiedzany przez rodzinę. Temu niezwykłemu, nieżyjącemu człowiekowi nie można było oddawać czci.

Jarosław Kresa, wicewojewoda dolnośląski, przypominając postać Pana Pułkownika, dziękował żołnierzom 16 DBOT za to, że właśnie tę niezwykłą postać wybrali na swojego Patrona.

Przypomnijmy, że ppłk Ludwik Marszałek ps. Zbroja” był komendantem Obwodu Dębica Armii Krajowej, a także ostatnim prezesem Okręgu Wrocław Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. 12 grudnia 1947 został aresztowany i osadzony we Wrocławiu, a 10 sierpnia 1948 skazany na karę śmierci. 17 sierpnia 1948 przetransportowano go do więzienia nr 1 przy ulicy Kleczkowskiej we Wrocławiu, gdzie 27 listopada 1948 roku o godz. 17.30 został rozstrzelany, a następnie potajemnie pochowany na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

W roku 1977 szczątki bohatera wojennego ekshumowano, przeniesiono do grobowca rodzinnego w Cieplicach k. Jeleniej Góry i złożono obok zmarłej w 1976 r. żony. W styczniu 2020 roku pośmiertnie awansowano mjr. Ludwika Marszałka do stopnia podpułkownika. Awans odebrał syn Krzysztof, obecny również na ceremonii.

Hołd ppłk. Ludwikowi Marszałkowi ps. „Zbroja” oddali we wtorek na cieplickim cmentarzu przedstawiciele Zrzeszenia WiN oraz kombatanci z innych organizacji niepodległościowych  m.in. Armii Krajowej, Sybiraków, Piłsudczyków i innych. Wśród uczestników uroczystości byli także senator Krzysztof Mróz, wicewojewoda dolnośląski Jarosław Kresa, płk Artur Barański, dowódca 16 DBOT wraz z żołnierzami, pracownikami i kapelanami brygady, przedstawiciele Oddziału IPN we Wrocławiu, wiceprezydent Miasta Jelenia Góra Janusz Łyczko, starosta i wicestarosta powiatu karkonoskiego Panowie Krzysztof Wiśniewski i Jarosław Kotliński, przedstawiciel Prezydenta Wrocławia, przedstawiciele samorządu miasta Jeleniej Góry i powiatu karkonoskiego, duszpasterze- Ojcowie Pijarzy,  przedstawiciele Straży Granicznej, Komendy Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej, dyrektorzy dolnośląskich szkół mundurowych jak i przedstawiciele zaprzyjaźnionych z Brygadą  instytucji oraz dolnośląskie media.

Dodajmy, że insygnium „Ojczyzna Swemu Obrońcy” zawisło na tablicy nagrobnej Ludwika Marszałka dokładnie w 110. rocznicę jego urodzin. Uroczystości ku czci patrona 16 DBOT są częścią realizowanego od 2018 roku programu „OCALAMY” zainicjowanego przez Wojewodę Dolnośląskiego przy współpracy z Biurem Upamiętniania Walk i Męczeństwa Instytutu Pamięci Narodowej. Celem tego projektu jest odnalezienie i oznakowanie specjalnym znakiem graficznym grobów osób w sposób szczególny zaangażowanych w walkę o niepodległość i jej utrzymanie na przełomie pierwszej i drugiej dekady XX wieku. Te działania mają również za zadanie zabezpieczenie tych mogił przed ich przypadkową likwidacją. W szczególny sposób pamięć o Ludwiku Marszałku pragnęła uczcić Pani Grażyna Szymborska, członkini Zrzeszenia WiN z Wałbrzycha,  dedykując wiersz poległym za Ojczyznę pt. „Gdzie Cię mam szukać?”

Nie znam dokładnie Twojego adresu.

Do których zapukać mam drzwi?

Jak dotrzeć do Twego domu

drogą przetartą przez łzy?

A jeśli już stanę u Twoich drzwi,

czy poznam, Tatusiu, że to jesteś Ty?

W mundurze, z szalem babcinym na szyi

i medalikiem srebrnym, z wizerunkiem Maryi.

Będę miała w dłoni list od Ciebie

drżącą ręka w celi napisany.

Bo jeśliś Ty już dawno w niebie,

to ja wciąż tęsknię, Tatusiu kochany.

Będę miała na szyi medalik.

Tylko to nam po Tobie zostało.

A do serca przytulę szalik.....

Bo... legendy o Tobie się bali.

Pamiętam, kiedy żegnałeś nas czule.

Pamiętam łzy babci i westchnienie mamy.

I słowa dziadka znękanego bólem....

„ Wracaj tu, synku, wracaj – czekamy!

Bo Ty z honorem rozkaz wykonałeś.

Polski nie zdradziłeś, nie sprzedałeś.

A ja, Ojcze, do końca moich dni,

będę Cię szukać i bronić Twej czci.

Ojcze mój drogi, Ojcze, bohaterze

ja to rozumiem, ja wiem i wierzę

żeś Ty nie potępiony i nie wyklęty,

lecz tak, jak Oni, niezłomny i....święty.

W której Cię, Tatusiu, odnajdę kwaterze?

Bo w to, że odnajdę wciąż głęboko wierzę.

I położę na Twym grobie, w zaduszny poranek

z róż biało – czerwonych upleciony wianek.

Napisz komentarz!