Na Dolnym Śląsku każdego roku o 10 proc. rośnie odsetek młodych ludzi z zaburzeniami łaknienia.

- Zwiększa się liczba chorych na anoreksję i coraz częściej problem dotyka chłopców - mówi Małgorzata Bocheńska, psychoterapeutka z Wrocławia.

Specjalistyczne oddziały psychiatrii dziecięcej, w których można hospitalizować dzieci między innymi z takimi problemami, są we Wrocławiu i Miliczu. Dysponują w sumie około 40 łóżkami. Fachowcy alarmują: "To skandalicznie mało!". A potrzebujących dzieci jest coraz więcej. Jak się dowiedziała "Polska-Gazeta Wrocławska", sytuacja ma się zmienić jeszcze w tym roku.

Anoreksja dotyka też coraz młodsze dzieci. Mają z nią problemy nawet dziewięcioletnie dziewczynki.
- Właśnie aktualizujemy program modernizacji lecznictwa psychiatrycznego na Dolnym Śląsku - mówi Roman Szełemej, pełnomocnik zarządu województwa ds. polityki zdrowotnej. Wyjaśnia, że w nowym programie znajdzie się również plan utworzenia oddziałów psychiatrii dziecięcej. - Pierwszy powstanie już za dwa miesiące w Bolesławcu. Będzie tam około 20 łóżek - tłumaczy Szełemej. - Kolejny taki oddział będzie działał w przyszłym roku w Wałbrzychu.

Co powinno zaniepokoić rodziców
Fachowcy nie ukrywają, że rozpoznanie u dziecka anoreksji nie jest łatwe. Zwłaszcza że chorzy to zwykle osoby bardzo inteligentne, które potrafią to ukryć i zmanipulować rodziców. Oczywiście dużo łatwiej jest tym, którzy mają z pociechami dobry kontakt.
Nasz niepokój powinna wzbudzić przede wszystkim utrata masy ciała. Nie musi być powodem anoreksji, ale w takich sytuacjach trzeba się udać do lekarza. Kolejny objaw to zanik miesiączki u dziewcząt. Dochodzi do takiej sytuacji, kiedy dziewczyna mocno schudnie. Anorektyczkę w domu można rozpoznać również po kilku zachowaniach:
- unika siadania do wspólnych posiłków, tłumaczy, że jadła wcześniej, w szkole;
- bywa agresywna i zamyślona;
- skarży się na bóle brzucha;
- bardzo chętnie rozmawia o jedzeniu, kaloryczności potraw i dietach.

Takimi przykazaniami dzielą się dziewczyny na forach internetowych

Zwracajcie się do lekarzy, by ci kierowali do fachowców
Z Haliną Flisiak-Antonijczuk, wojewódzkim konsultantem ds. psychiatrii dzieci i młodzieży, rozmawia Sylwia Królikowska.

Fachowcy alarmują, że przyjmują coraz więcej młodych osób chorych na anoreksję.

I rzeczywiście tak jest. Można ocenić, że liczba młodych chorych na anoreksję rośnie średnio o 10 procent w skali roku. Nie wynika to jednak z tego, że więcej dzieci choruje, bardziej ze zwiększonej świadomości rodziców. W ogóle jest coraz więcej młodych osób, które wymagają pomocy psychiatrów. Odsetek każdego roku rośnie o 20 procent.

Jakie są najczęstsze podłoża anoreksji?

Z tym bywa bardzo różnie. Jednym z elementów jest na pewno moda na bycie szczupłym. Ta musi jednak trafić na podatny grunt. Ważny jest wpływ najbliższych, dlatego terapii poddawana jest cała rodzina. Powodem może być też zaburzona tożsamość seksualna. Dotyczy to zarówno chłopców, jak i dziewcząt. Pamiętajmy, że anoreksja może być też następstwem poważnych chorób, nie zawsze jest spowodowana chęcią bycia szczupłym i odchudzaniem się. Ocena podłoża należy jednak do fachowców i do nich trzeba się zwracać.

No właśnie - do kogo rodzice powinni udać się z dzieckiem?

Do lekarza pierwszego kontaktu, który schorzenie wstępnie rozpozna i skieruje do psychiatry. Rodzice robią źle, kiedy idą tylko do psychologa. Jego wsparcie jest potrzebne, ale jako uzupełnienie całej terapii. Nad dzieckiem musi pracować cały zespół, wtedy leczenie jest skuteczne.

Joanna z Wałbrzycha poszła do lekarza, kiedy ważyła 40 kilogramów. Wciąż uważała, że jest za gruba.

Kiedy zorientowałam się, że coś jest nie tak? Właściwie nigdy... Pamiętam wakacje przed pójściem do liceum. Pierwszy raz wyjechałam z koleżankami nad morze. O tym, że powinnam trochę schudnąć, powiedział mi najpierw kolega. Odliczałam dni do powrotu. W domu godzinami wpatrywałam się w swoje zdjęcia z plaży. Im dłużej na nie patrzyłam, tym widziałam się coraz grubsza i bardziej obrzydliwa. Po tygodniu decyzja: odchudzam się! Ważyłam 75 kg, a mam 165 cm wzrostu.

Nie, nie od razu dieta była ostra. Przeczytałam milion poradników. Tabele kaloryczne poznałam na pamięć. Dokładnie liczyłam, by nie przekroczyć tysiąca kalorii dziennie. Ale były śniadania, obiady, kolacje. A nawet owoce na deser i czasem mały grzeszek - czekolada. Najpierw trzy kostki tygodniowo. Potem w ogóle przestało mi się jej chcieć. Słodycze mnie obrzydzały. Chudłam szybko. Najpierw dwa kilogramy na tydzień. Potem wolniej. To mnie irytowało.

Tak. Właśnie wtedy zaczęłam ograniczać jedzenie niemal o połowę, potem jeszcze bardziej. Wiedziałam, że mogę jeść śniadania, bo je "wychodzę" przez cały dzień. Najpierw płatki z mlekiem 0,5 procent. Potem zamiast mleka - woda. Miałam zawsze sucho w gardle. Po pięciu miesiącach - 25 kg mniej. Ale wciąż denerwowało mnie, że jak siedzę, to mam wałki na brzuchu. Byłam pewna, że muszę je zrzucić. Mama mówiła, że to skóra tak się układa. Byłam pewna, że tylko mnie tak pociesza.

Czy 50 kg wagi to dużo? Nie. Ale ja wciąż uważałam, że jestem za gruba.
Po pół roku moje całodniowe menu zamykało się w garści płatków kukurydzianych i wodzie. Dwa razy w tygodniu - pół jabłka wciskanego na siłę w gardło. Wreszcie pomyślałam: "Po co się męczyć z jedzeniem, skoro radzę sobie bez niego?". Byłam dumna, że tak potrafię się opanować, kiedy inne koleżanki żrą ociekające tłuszczem zapiekanki i kaloryczne słodkie bułki. Wstydziłam się za nie.

Dopiero po roku ważyłam 40 kg. Byłam wściekła, że tak wolno idzie. Ciągle widziałam wałki tłuszczu na biodrach, brzuchu i okrągłą twarz. Mama pytała, co mi jest. Mówiłam, żeby się odczepiła. Wreszcie znalazła w mojej szafce śniadania ze szkoły, które odkładałam tam codziennie i wyrzucałam po tygodniu. Siłą zaciągnęła mnie na wagę i zaczęła płakać. Następnego dnia zawiozła zwolnienie do szkoły. Mnie - do psychiatry. Nie chciałam się leczyć. Byłam przecież zdrowa.

Dopiero gdy lekarz pokazał mi moje zdjęcia, coś się ruszyło. Terapia trwała kilka miesięcy. Chodziłam na nią razem z tatą i mamą. Przez pół roku w ogóle nie przybierałam na wadze. Ukrywałam się w dużych swetrach, żeby się nie czepiali. Ale lekarza nie oszukałam. Co tydzień kazał stawać na wadze i kierował do kolejnych fachowców. Walka trwała rok.

Lekarz powiedział, że trafiliśmy do niego w ostatniej chwili, żebym mogła z tego wyjść i... normalnie żyć. Udało się. Na szczęście...

Sylwia Królikowska

Napisz komentarz!